Vanuit de vensterbank van onze kamer is het tijd om weer eens een stukje te schrijven. Onze kamer heeft namelijk geen balkon, maar wel een hele brede vensterbank. Als je het raam helemaal open zet kun je daar heerlijk zitten bakken in de zon, zonder wind maar met als enige nadeel dat alleen je linker kant bruin wordt.
Helaas is er op elke kamer maar een plek om te genieten van de warmte en wat bij te kleuren na weer een zware trainingsdag dus het is altijd even knokken om die plek als eerste te bemachtigen. Bij de strijd voor het raam wordt absoluut niet op leeftijd gelet en werken we volgens het aloude principe: Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Vandaag heb ik de strijd gewonnen maar de Duitser heeft geluk want mijn huid begint na 15 minuten al te schreeuwen om schaduw en hij hoeft dus niet al te lang te wachten.
Hier zit ik dus met op korte afstand mijn vriend de berggeit die plaats heeft genomen op een grote platte steen om ook zijn lijntjes eens wat bij te bruinen. Harry heeft namelijk twee enorme hoorns op zijn hoofd van zeker 50 centimeter lang en na een hele dag grasjes schnabbelen op de Spaanse bergweiden heeft hij op zijn gehele lichaam een mooie bruine teint opgebouwd maar is zijn nek nog helemaal wit en daar houden de berggeitvrouwtjes niet van. Dus ook voor Harry geldt: Bijzonnen!
Nou Harry, ik wens je nog veel plezier in het zonnetje en veel succes met je bergeitchickies!
De rook slaat nu van mijn linker arm en been af en als ik wil voorkomen dat ik vanavond als een soort rood-bruine phantom of the opera in de rij aan moet gaan schuiven in de gezellige sportkantine moet ik maken dat ik hier weg kom!
En daar komt ie al aan hoor! De stereotype Duitse badgast! Zonnebrilletje op, zonnebrand in de ene hand, handdoekje in de andere, klaar om eens een verschrikkelijk te gaan niksen in het zonnetje. Het enige wat aan dit plaatje nog ontbreekt is een halve liter bier en een schep op zich eens een flinke kuil te graven.
Een kuil graven? Op de vensterbank? Dat is inderdaad vrijwel onmogelijk! Gelukkig zitten we in een sportcomplex en zijn er geen verspringers te bekennen! Ik wijs Grischa op de aanwezigheid van maarliefst 4 strak aangeharkte zandbakken. Maar dat had hij nog niet gezien! Snel pakt hij zijn spullen bij elkaar en hij is vertrokken!
Zo, die vensterbank is de komende dagen van mij!
Helaas kan ik er nog maar twee dagen van genieten, want dan zijn we alweer vertrokken!
Groeten uit Spanje!
Robert
woensdag 27 mei 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
