Na de rustdag van gisteren waarbij een ongebruikelijke wandeling tot uiteindelijk 2900 meter op het programma stond, hebben we vandaag weer gewoon wielrenners-werk gedaan. Lekker fietsen! Blijkbaar is mijn lichaam toch een stuk algemener ontwikkeld dan ik had gedacht, aangezien ik van de gezellig wandeling van gisteren gelukkig geen last meer heb gehad tijdens de training, al kon ik de spieren van mijn scheenbenen wel enigszins voelen.
Volgens de geleerden is de 4e dag op hoogte de slechtste, vandaar dat we gisteren die rustdag hadden. Vandaag moest dan weer een superdag zijn en ik voelde me ook niet slecht.
Foto: Op 2900 meter, achter mij de pico veleta, in de sneeuw
We hebben 4uur getraind waarbij we bergop iets harder door mochten rijden. Bij mij kwam dat neer op een maximale hartslag van 160. Normaal gezien is dat een lekker tempo om bergop mee te rijden, tenzij er op dat moment een oude man is die bij hetzelfde tempo gewoon met 5 slagen lager naast je loopt te peddelen.
Je zou natuurlijk kunnen denken dat ik niet goed in orde ben, maar ik kan jullie garanderen, dat is niet het geval! ‘Der Alter’ was vandaag gewoon nog beter!
Om eerlijk te zijn, de laatste kilometers van de klim moest ik mijn grens van 160 eventjes laten gaan om naast hem te kunnen blijven. Het nadeel van de SRM-schermpjes waar wij mee rijden is dat de getallen er zo groot op staan dat hij dat uiteraard direct door had.
Fietsen met Grischa bleek vandaag niet goed voor de moraal, al is het natuurlijk wel een flinke opsteker richting de Tour om te zien dat ook hij zo goed in orde is.
Foto vanaf de berg, rechts de weg naar de Pico Veleta, half in de sneeuw, links het centrum voor hoogtestage (C.A.R)
Morgen doen we een lange training, lekker bergop en af. En dat alles bij een gemiddelde temperatuur van 30 graden. Wat een straf! Nu maar hopen dat Grischa morgen moe is!
Groeten,
Robert
