Vandaag hebben we een rustdag. Het idee om de hele dag op bed te liggen zag ik eigenlijk niet zitten, dus ben ik met Grischa even een uurtje gaan fietsen. Met de tijdritfiets op het baantje. Ik ben blij dat ik mijn tijdritfiets mee heb genomen, want ik had het wel weer even nodig om in die specifieke houding te zitten. Door de klassiekers die ik heb gereden en de rustperiode daarna had ik namelijk sinds de ronde van het Baskenland niet meer op het snelle zwarte monster gezeten en dan is die positie toch weer een beetje wennen. Gelukkig is er in de komende weken alle tijd om nog wat op het snelle karretje rond te crossen want ook in de Dauphine krijgen we een flink aantal tijdritkilometers voor de kiezen.Op de Tijdritfiets in Californie
Vanmiddag staat er een aparte training op het programma, namelijk een bergwandeling. Om maar te laten zien dat de wielersport verandert is door de jaren heen begin ik maar weer eens over vroeger. In die tijd mochten renners bijna niet op hun benen staan en werden ze desnoods door de verzorger vanuit hun bed naar de ontbijtzaal en terug de trap op gedragen. Vanmiddag trekken wij de wandelschoenen aan en lopen we over een vrijgegraven weg tussen de meters hoge sneeuwbanken door totdat de weg niet meer begaanbaar is.
Of het goed is voor het ontwikkelen van je fietsspieren? Geen idee, dat het goed is voor de afwisseling en het voorkomen van blessures door te eenzijdig trainen weet ik zeker. Ik heb in ieder geval alvast mijn handschoenen in mijn jaszak gestopt. Dit wordt de eerste keer dat ik halverwege de maand mei een sneeuwballengevecht mee ga maken!
Groeten,
Robert
