De nieuwe site is online!
Vanaf dit moment zal ik geen berichten meer posten op dit blog!
Groeten,
Robert
dinsdag 2 juni 2009
donderdag 28 mei 2009
Nieuwe Site
De reden dat ik deze dagen een blog aan het bijhouden ben in plaats van dat alle berichten op www.robertgesink.nl verschijnen is dat er een nieuwe site in de maak is. Op 1 juni wordt deze site gelanceerd en kunnen jullie mijn vorderingen, resultaten en nieuwtjes daar lezen. De site zal een compleet nieuwe opmaak hebben en voor mij op een makkelijke manier overal vandaan aan te passen zijn. Hopelijk leidt dit er weer toe dat we meer up-to-date zijn en dat er meer berichten verschijnen.
Nog een paar dagen afwachten dus en dan is het zover.
Vandaag heb ik overigens de laatste lange training afgewerkt in het Spaanse land. Iets meer dan 6 uur en bijna 4000 hoogtemeters stonden er op de teller toen we vanmiddag vrij vermoeid van de fiets afkwamen. Een perfecte trainingsdag door de omgeving van Granada. En nu, na ook nog eens een uur lang buik- en rugspier oefeningen gedaan te hebben kan ik jullie bekennen dat ik best moe ben.
Een leuk gegeven is dat we exact dezelfde klim gereden hebben als de mannen dat zullen gaan doen in de komende Vuelta, waarvan een etappe niet ver van hier, op 2500meter zal finishen. Ik kan jullie nu alvast verklappen, die mannen gaan het zwaar hebben!
Morgen stappen we hier nog een keer op de fiets voor een training van 3uur, morgenmiddag vliegen we huiswaarts.
Groeten vanuit Spanje!
Robert
Nog een paar dagen afwachten dus en dan is het zover.
Vandaag heb ik overigens de laatste lange training afgewerkt in het Spaanse land. Iets meer dan 6 uur en bijna 4000 hoogtemeters stonden er op de teller toen we vanmiddag vrij vermoeid van de fiets afkwamen. Een perfecte trainingsdag door de omgeving van Granada. En nu, na ook nog eens een uur lang buik- en rugspier oefeningen gedaan te hebben kan ik jullie bekennen dat ik best moe ben.
Een leuk gegeven is dat we exact dezelfde klim gereden hebben als de mannen dat zullen gaan doen in de komende Vuelta, waarvan een etappe niet ver van hier, op 2500meter zal finishen. Ik kan jullie nu alvast verklappen, die mannen gaan het zwaar hebben!
Morgen stappen we hier nog een keer op de fiets voor een training van 3uur, morgenmiddag vliegen we huiswaarts.
Groeten vanuit Spanje!
Robert
woensdag 27 mei 2009
Harry de Berggeit
Vanuit de vensterbank van onze kamer is het tijd om weer eens een stukje te schrijven. Onze kamer heeft namelijk geen balkon, maar wel een hele brede vensterbank. Als je het raam helemaal open zet kun je daar heerlijk zitten bakken in de zon, zonder wind maar met als enige nadeel dat alleen je linker kant bruin wordt.
Helaas is er op elke kamer maar een plek om te genieten van de warmte en wat bij te kleuren na weer een zware trainingsdag dus het is altijd even knokken om die plek als eerste te bemachtigen. Bij de strijd voor het raam wordt absoluut niet op leeftijd gelet en werken we volgens het aloude principe: Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Vandaag heb ik de strijd gewonnen maar de Duitser heeft geluk want mijn huid begint na 15 minuten al te schreeuwen om schaduw en hij hoeft dus niet al te lang te wachten.
Hier zit ik dus met op korte afstand mijn vriend de berggeit die plaats heeft genomen op een grote platte steen om ook zijn lijntjes eens wat bij te bruinen. Harry heeft namelijk twee enorme hoorns op zijn hoofd van zeker 50 centimeter lang en na een hele dag grasjes schnabbelen op de Spaanse bergweiden heeft hij op zijn gehele lichaam een mooie bruine teint opgebouwd maar is zijn nek nog helemaal wit en daar houden de berggeitvrouwtjes niet van. Dus ook voor Harry geldt: Bijzonnen!
Nou Harry, ik wens je nog veel plezier in het zonnetje en veel succes met je bergeitchickies!
De rook slaat nu van mijn linker arm en been af en als ik wil voorkomen dat ik vanavond als een soort rood-bruine phantom of the opera in de rij aan moet gaan schuiven in de gezellige sportkantine moet ik maken dat ik hier weg kom!
En daar komt ie al aan hoor! De stereotype Duitse badgast! Zonnebrilletje op, zonnebrand in de ene hand, handdoekje in de andere, klaar om eens een verschrikkelijk te gaan niksen in het zonnetje. Het enige wat aan dit plaatje nog ontbreekt is een halve liter bier en een schep op zich eens een flinke kuil te graven.
Een kuil graven? Op de vensterbank? Dat is inderdaad vrijwel onmogelijk! Gelukkig zitten we in een sportcomplex en zijn er geen verspringers te bekennen! Ik wijs Grischa op de aanwezigheid van maarliefst 4 strak aangeharkte zandbakken. Maar dat had hij nog niet gezien! Snel pakt hij zijn spullen bij elkaar en hij is vertrokken!
Zo, die vensterbank is de komende dagen van mij!
Helaas kan ik er nog maar twee dagen van genieten, want dan zijn we alweer vertrokken!
Groeten uit Spanje!
Robert
Helaas is er op elke kamer maar een plek om te genieten van de warmte en wat bij te kleuren na weer een zware trainingsdag dus het is altijd even knokken om die plek als eerste te bemachtigen. Bij de strijd voor het raam wordt absoluut niet op leeftijd gelet en werken we volgens het aloude principe: Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Vandaag heb ik de strijd gewonnen maar de Duitser heeft geluk want mijn huid begint na 15 minuten al te schreeuwen om schaduw en hij hoeft dus niet al te lang te wachten.
Hier zit ik dus met op korte afstand mijn vriend de berggeit die plaats heeft genomen op een grote platte steen om ook zijn lijntjes eens wat bij te bruinen. Harry heeft namelijk twee enorme hoorns op zijn hoofd van zeker 50 centimeter lang en na een hele dag grasjes schnabbelen op de Spaanse bergweiden heeft hij op zijn gehele lichaam een mooie bruine teint opgebouwd maar is zijn nek nog helemaal wit en daar houden de berggeitvrouwtjes niet van. Dus ook voor Harry geldt: Bijzonnen!
Nou Harry, ik wens je nog veel plezier in het zonnetje en veel succes met je bergeitchickies!
De rook slaat nu van mijn linker arm en been af en als ik wil voorkomen dat ik vanavond als een soort rood-bruine phantom of the opera in de rij aan moet gaan schuiven in de gezellige sportkantine moet ik maken dat ik hier weg kom!
En daar komt ie al aan hoor! De stereotype Duitse badgast! Zonnebrilletje op, zonnebrand in de ene hand, handdoekje in de andere, klaar om eens een verschrikkelijk te gaan niksen in het zonnetje. Het enige wat aan dit plaatje nog ontbreekt is een halve liter bier en een schep op zich eens een flinke kuil te graven.
Een kuil graven? Op de vensterbank? Dat is inderdaad vrijwel onmogelijk! Gelukkig zitten we in een sportcomplex en zijn er geen verspringers te bekennen! Ik wijs Grischa op de aanwezigheid van maarliefst 4 strak aangeharkte zandbakken. Maar dat had hij nog niet gezien! Snel pakt hij zijn spullen bij elkaar en hij is vertrokken!
Zo, die vensterbank is de komende dagen van mij!
Helaas kan ik er nog maar twee dagen van genieten, want dan zijn we alweer vertrokken!
Groeten uit Spanje!
Robert
dinsdag 26 mei 2009
Dagje zonder internet
He daar!
Gisteren kon ik doordat het internet niet werkte even niets schrijven. We hebben een supertraining gedaan door een enorm mooi landschap. Getuige de volgende video!
Vanmiddag zal ik er weer voor gaan zitten. Nu spring ik eerst even op de tijdritfiets om een uurtje los te trappen!
Groeten,
Robert
Gisteren kon ik doordat het internet niet werkte even niets schrijven. We hebben een supertraining gedaan door een enorm mooi landschap. Getuige de volgende video!
Vanmiddag zal ik er weer voor gaan zitten. Nu spring ik eerst even op de tijdritfiets om een uurtje los te trappen!
Groeten,
Robert
zondag 24 mei 2009
Il Falco de Volendam
De training van vandaag zit er weer op en ik lig met een tevreden gevoel op bed. Vandaag hebben we weer 4 uur getraind, maar voor het eerst op deze hoogtestage bevatte de training een aantal intensieve blokken. Zoals elke dag begon het weer met de afdaling richting Granada waaraan we vandaag goed ingepakt zijn begonnen. In tegenstelling tot de andere dagen was het vanmorgen namelijk maar 10 graden toen we vertrokken.
In de afdaling is het altijd een spel om te zien wie het hardst kan gaan zonder te trappen. Daarvoor worden uiteraard allerlei aerodynamische posities aangenomen en wordt er wel eens even heel erg snel bijgetrapt als niemand het ziet! Grote specialisten in dit werk zijn mannen als Freire en Tankink. De rest van onze trainingsgroep zijn meer van het stiekem bijtrappen.
Na vandaag kunnen we echter een nieuwe specialist aan het lijstje toevoegen. Vandaag reed verzorger Gerard Kemper namelijk met ons mee naar beneden om van daaruit om te draaien en alleen de klim af te leggen terwijl wij nog een lastige ronde in de omgeving van Granada reden. In de afdaling liet ‘Kemp’ zien hoe je echt snelheid kunt maken zonder daar ook maar een keer een aerodynamische positie voor aan te nemen. Het meest indrukwekkende moment was toen hij samen met Pieter op kop reed en Weening volle bak aan het trappen was terwijl onze Volendammer met zijn benen stil alleen maar uit liep. Het verschil tussen beiden? Ongeveer 40 kilo Kemp.
Tegen het einde van de week lijkt het er op dat Il falco de Volendam een groot gedeelte van zijn voordeel echter kwijt gaat zijn. Het enthousiaste sportklimaat dat er hangt op deze berg is op hem overgeslagen en hij leeft al een week als een monnik. Zijn dag bestaat, naast het verzorgen van de renners die trouwens niets tekort komen, uit sporten en slapen. Vandaag wist hij ons bij het eten namelijk te melden dat hij al een flink aantal kilo’s is verloren en volgens zijn verwachtingen tegen het einde van de week tegen zijn topvorm aan zit.
Berichten die andere leden van onze ploeg liever niet horen want het lijkt erop dat Kemp dankzij deze hoogtestage wederom onklopbaar gaat zijn op de Rabo-personeelsfietsdag, de komende maand.
Even terug naar de training van vandaag. Tijdens de klim van de Sierra hebben we vandaag 4 blokken van 10 minuten gedaan op Tempoduur niveau. Dit is het tempo waarbij je ongeveer 10 slagen onder je omslagpunt zit. De Rustperiode bedroeg 5 minuten. Voor de liefhebbers: ik deed mijn blokken op 400watt bij een hartslag van 165 (mijn omslagpunt is 178). Een heel erg goed niveau, als je bedenkt dat je de laatste 2 blokken tussen de 1500 en 2500 meter doet.
Na de bloktraining een schitterend uitzicht op het dal.
Aan het einde van de training zijn we nog even doorgereden naar het hoogst haalbare punt op dit moment, de gigantische schotel van het astrologische observatorium van de Sierra Nevada op 2850meter. Behalve dat het daar erg koud was en hard waaide waren de laatste kilometers door weinig zuurstof en de sterk oplopende weg van minimaal 15 procent erg lastig. Het mooie uitzicht maakte echter veel goed. Een schitterende plaats om eens een koers te laten finishen!
De Gigantische schotel op 2850 meter. De foto is van het begin van deze week toen er nog meer sneeuw lag.
Nu gaan we een filmpje kijken!
Groeten,
Robert
In de afdaling is het altijd een spel om te zien wie het hardst kan gaan zonder te trappen. Daarvoor worden uiteraard allerlei aerodynamische posities aangenomen en wordt er wel eens even heel erg snel bijgetrapt als niemand het ziet! Grote specialisten in dit werk zijn mannen als Freire en Tankink. De rest van onze trainingsgroep zijn meer van het stiekem bijtrappen.
Na vandaag kunnen we echter een nieuwe specialist aan het lijstje toevoegen. Vandaag reed verzorger Gerard Kemper namelijk met ons mee naar beneden om van daaruit om te draaien en alleen de klim af te leggen terwijl wij nog een lastige ronde in de omgeving van Granada reden. In de afdaling liet ‘Kemp’ zien hoe je echt snelheid kunt maken zonder daar ook maar een keer een aerodynamische positie voor aan te nemen. Het meest indrukwekkende moment was toen hij samen met Pieter op kop reed en Weening volle bak aan het trappen was terwijl onze Volendammer met zijn benen stil alleen maar uit liep. Het verschil tussen beiden? Ongeveer 40 kilo Kemp.
Tegen het einde van de week lijkt het er op dat Il falco de Volendam een groot gedeelte van zijn voordeel echter kwijt gaat zijn. Het enthousiaste sportklimaat dat er hangt op deze berg is op hem overgeslagen en hij leeft al een week als een monnik. Zijn dag bestaat, naast het verzorgen van de renners die trouwens niets tekort komen, uit sporten en slapen. Vandaag wist hij ons bij het eten namelijk te melden dat hij al een flink aantal kilo’s is verloren en volgens zijn verwachtingen tegen het einde van de week tegen zijn topvorm aan zit.
Berichten die andere leden van onze ploeg liever niet horen want het lijkt erop dat Kemp dankzij deze hoogtestage wederom onklopbaar gaat zijn op de Rabo-personeelsfietsdag, de komende maand.
Even terug naar de training van vandaag. Tijdens de klim van de Sierra hebben we vandaag 4 blokken van 10 minuten gedaan op Tempoduur niveau. Dit is het tempo waarbij je ongeveer 10 slagen onder je omslagpunt zit. De Rustperiode bedroeg 5 minuten. Voor de liefhebbers: ik deed mijn blokken op 400watt bij een hartslag van 165 (mijn omslagpunt is 178). Een heel erg goed niveau, als je bedenkt dat je de laatste 2 blokken tussen de 1500 en 2500 meter doet.
Na de bloktraining een schitterend uitzicht op het dal.
Aan het einde van de training zijn we nog even doorgereden naar het hoogst haalbare punt op dit moment, de gigantische schotel van het astrologische observatorium van de Sierra Nevada op 2850meter. Behalve dat het daar erg koud was en hard waaide waren de laatste kilometers door weinig zuurstof en de sterk oplopende weg van minimaal 15 procent erg lastig. Het mooie uitzicht maakte echter veel goed. Een schitterende plaats om eens een koers te laten finishen!
De Gigantische schotel op 2850 meter. De foto is van het begin van deze week toen er nog meer sneeuw lag.
Nu gaan we een filmpje kijken!
Groeten,
Robert
zaterdag 23 mei 2009
2e Rustdag
Het voelt alsof ik hier pas een paar dagen ben en toch zit de eerste week van de hoogtestage er alweer op. Toen we hier aankwamen waren de bergen die ik vanuit mijn kamerraam zie vrijwel geheel bedekt met sneeuw, nu zijn het vooral rotsen die je ziet. Van de ski-piste, waar nog druk gebruik van werd gemaakt toen we aankwamen is niet veel meer te zien en dat is voor ons goed nieuws.
Behalve een mooie plek om op hoogte te trainen is de Sierra Nevada namelijk de plek waar de hoogste verharde weg van Europa te vinden is. Namelijk de weg naar de Pico Veleta op 3400 meter.
De weg naar de veleta is smal en het asfalt is slecht. Uiteraard wil ik naar de top rijden en van het uitzicht genieten. Als het kan deze week nog.
Echte berggeiten zijn zo op de top
Het was de eerste week behalve onverstandig gewoonweg onmogelijk om daar helemaal naar boven te rijden door het pak sneeuw dat nog op de weg lag. Nu begint het er echter op te lijken dat het tegen het einde van de week mogelijk gaat zijn om het toch nog eens te proberen. Vandaag is het in ieder geval geen goed plan. Het is vandaag namelijk wat minder weer en de top van de berg is gehuld in een grote donkere wolk. Maar goed dus dat het een rustdag is, die ik vandaag gevuld heb met een training van anderhalf uur, een uurtje rompoefeningen en een massage. Verder op het programma nog een bezoekje aan de Sauna en een goede film.
En dan zit de rustdag er al bijna weer op. De komende twee dagen staan 2 lange zware trainingen op het programma met wat intensieve blokken.
Groeten,
Robert
Behalve een mooie plek om op hoogte te trainen is de Sierra Nevada namelijk de plek waar de hoogste verharde weg van Europa te vinden is. Namelijk de weg naar de Pico Veleta op 3400 meter.
De weg naar de veleta is smal en het asfalt is slecht. Uiteraard wil ik naar de top rijden en van het uitzicht genieten. Als het kan deze week nog.
Echte berggeiten zijn zo op de top
Het was de eerste week behalve onverstandig gewoonweg onmogelijk om daar helemaal naar boven te rijden door het pak sneeuw dat nog op de weg lag. Nu begint het er echter op te lijken dat het tegen het einde van de week mogelijk gaat zijn om het toch nog eens te proberen. Vandaag is het in ieder geval geen goed plan. Het is vandaag namelijk wat minder weer en de top van de berg is gehuld in een grote donkere wolk. Maar goed dus dat het een rustdag is, die ik vandaag gevuld heb met een training van anderhalf uur, een uurtje rompoefeningen en een massage. Verder op het programma nog een bezoekje aan de Sauna en een goede film.
En dan zit de rustdag er al bijna weer op. De komende twee dagen staan 2 lange zware trainingen op het programma met wat intensieve blokken.
Groeten,
Robert
vrijdag 22 mei 2009
Moe!
Vandaag was de 3e zware trainingsdag op rij en eerlijk gezegd ben ik blij met de rustdag van morgen. Het parcours van de training van eergisteren en vandaag was vrijwel gelijk dus dat geeft weer mooi vergelijkingsmateriaal voor mijzelf en de trainer.
Een duidelijke conclusie die je nu al kunt trekken is dat mijn hartslag bij dezelfde wattages een stuk lager is geworden. Dat kan twee redenen hebben. De eerste is dat je op hoogte mindere wattages trapt dan op zeeniveau. Dat heeft te maken met aanpassing aan de hoogte en vooral de zuurstofarme lucht. Het zou dus zo kunnen zijn dat ik beter aangepast ben en daardoor betere wattages trap. Dit is zeker voor een deel waar, als je kijkt naar de eerste dagen maar waarschijnlijk niet de hoofdreden. De belangrijkste reden dat ik nu lager zit met mijn hartslag is de factor vermoeidheid. Ik ben niet zo moe dat mijn hartslag niet meer omhoog gaat, maar de hartslag is waarschijnlijk wel wat gedrukt door de zware trainingen van de afgelopen dagen. Dit is uiteraard een normaal verschijnsel en niet anders dan thuis na een paar dagen trainen en uiteindelijk de reden dat we morgen een rustdag hebben.
Oscar Tijdens de afsluitende sprints van vandaag
Op de rustdag van morgen staat een hersteltraining op het programma van anderhalf uur. Ik zal deze training op de tijdritfiets afwerken. Verder vullen we de dag met een terrasje en wat oefeningen. Al te veel wandelen zal niet meer gebeuren en daar moet ik op dit moment ook nog niet aan denken!
Groeten!
Robert
Een duidelijke conclusie die je nu al kunt trekken is dat mijn hartslag bij dezelfde wattages een stuk lager is geworden. Dat kan twee redenen hebben. De eerste is dat je op hoogte mindere wattages trapt dan op zeeniveau. Dat heeft te maken met aanpassing aan de hoogte en vooral de zuurstofarme lucht. Het zou dus zo kunnen zijn dat ik beter aangepast ben en daardoor betere wattages trap. Dit is zeker voor een deel waar, als je kijkt naar de eerste dagen maar waarschijnlijk niet de hoofdreden. De belangrijkste reden dat ik nu lager zit met mijn hartslag is de factor vermoeidheid. Ik ben niet zo moe dat mijn hartslag niet meer omhoog gaat, maar de hartslag is waarschijnlijk wel wat gedrukt door de zware trainingen van de afgelopen dagen. Dit is uiteraard een normaal verschijnsel en niet anders dan thuis na een paar dagen trainen en uiteindelijk de reden dat we morgen een rustdag hebben.
Oscar Tijdens de afsluitende sprints van vandaag
Op de rustdag van morgen staat een hersteltraining op het programma van anderhalf uur. Ik zal deze training op de tijdritfiets afwerken. Verder vullen we de dag met een terrasje en wat oefeningen. Al te veel wandelen zal niet meer gebeuren en daar moet ik op dit moment ook nog niet aan denken!
Groeten!
Robert
donderdag 21 mei 2009
Geflikt door een junior.
Vandaag was het een bijzonder goede dag voor Rabo! Het afwerken van een super goede training voor de groep in de Sierra Nevada is dan natuurlijk niet het eerste waar je aan denkt, maar voor de mannen hier erg belangrijk.
Het succes van de dag is natuurlijk zojuist in Italie behaald waar Denis zijn 2e Giro rit weet te winnen en als extra beloning ook nog eens het roze om de schouders krijgt.
Na 6uur op de fiets gezeten te hebben door de fantastisch mooie omgeving waren we precies op tijd om de laatste 15 kilometer van Denis’ megasterke tijdrit in de Giro te bekijken.
Ik ben benieuwd wat de reactie in Rusland zal zijn, aangezien roze nou niet direct de meest populaire kleur bleek te zijn in het land van de vodka, de roebel en de Lada, getuige de hartelijke ontvangst van het Eurovisie songfestival afgelopen weken.
Eerlijk gezegd verwacht ik dat het Denis geen ene malle moer kan schelen en gelijk heeft hij want hij heeft die trui toch maar mooi te pakken!
Wat betreft onze training vandaag, had onze trainer een rondje uitgedacht van 5uur. De mannen die zich erg goed voelden en de 6uur vol wilden maken konden er dan nog voor kiezen om de klim naar ons hotel op te rijden. Omdat het natuurlijk erg lastig is om in een onbekende omgeving de mooiste weggetjes te vinden had Garate een ‘local Hero’ bereid gevonden om met ons mee te rijden. Deze jongeman, die zelf bij de junioren koerst zou een stuk met ons meerijden en daarna in de auto stappen om ons de juiste weg te vertellen.
Hij wist een mooi rondje van precies 110 kilometer. Toen we echter eenmaal aan het rijden waren bleek dit niet helemaal te kloppen. Waarschijnlijk had hij nog nooit verder dan 100 kilometer hoeven trainen en kende hij deze omgeving helemaal niet want de ronde, die trouwens erg mooi was en ons door een schitterend leidde bleek 170 kilometer lang te zijn. Geflikt dus, maar ik denk niet dat er opzet in het spel was. Toen zijn grote idool, Oscar Freire hem op het, voor hem veel te lastige rondje aansprak bleek het mannetje ineens heel klein en bood hij maar snel zijn excuses aan.
Het Rondje dat we vandaag hebben gereden
Groeten uit Spanje!
Robert
Het succes van de dag is natuurlijk zojuist in Italie behaald waar Denis zijn 2e Giro rit weet te winnen en als extra beloning ook nog eens het roze om de schouders krijgt.
Na 6uur op de fiets gezeten te hebben door de fantastisch mooie omgeving waren we precies op tijd om de laatste 15 kilometer van Denis’ megasterke tijdrit in de Giro te bekijken.
Ik ben benieuwd wat de reactie in Rusland zal zijn, aangezien roze nou niet direct de meest populaire kleur bleek te zijn in het land van de vodka, de roebel en de Lada, getuige de hartelijke ontvangst van het Eurovisie songfestival afgelopen weken.
Eerlijk gezegd verwacht ik dat het Denis geen ene malle moer kan schelen en gelijk heeft hij want hij heeft die trui toch maar mooi te pakken!
Wat betreft onze training vandaag, had onze trainer een rondje uitgedacht van 5uur. De mannen die zich erg goed voelden en de 6uur vol wilden maken konden er dan nog voor kiezen om de klim naar ons hotel op te rijden. Omdat het natuurlijk erg lastig is om in een onbekende omgeving de mooiste weggetjes te vinden had Garate een ‘local Hero’ bereid gevonden om met ons mee te rijden. Deze jongeman, die zelf bij de junioren koerst zou een stuk met ons meerijden en daarna in de auto stappen om ons de juiste weg te vertellen.
Hij wist een mooi rondje van precies 110 kilometer. Toen we echter eenmaal aan het rijden waren bleek dit niet helemaal te kloppen. Waarschijnlijk had hij nog nooit verder dan 100 kilometer hoeven trainen en kende hij deze omgeving helemaal niet want de ronde, die trouwens erg mooi was en ons door een schitterend leidde bleek 170 kilometer lang te zijn. Geflikt dus, maar ik denk niet dat er opzet in het spel was. Toen zijn grote idool, Oscar Freire hem op het, voor hem veel te lastige rondje aansprak bleek het mannetje ineens heel klein en bood hij maar snel zijn excuses aan.
Het Rondje dat we vandaag hebben gereden
Groeten uit Spanje!
Robert
woensdag 20 mei 2009
Alter krieger fietst als jonge god
Na de rustdag van gisteren waarbij een ongebruikelijke wandeling tot uiteindelijk 2900 meter op het programma stond, hebben we vandaag weer gewoon wielrenners-werk gedaan. Lekker fietsen! Blijkbaar is mijn lichaam toch een stuk algemener ontwikkeld dan ik had gedacht, aangezien ik van de gezellig wandeling van gisteren gelukkig geen last meer heb gehad tijdens de training, al kon ik de spieren van mijn scheenbenen wel enigszins voelen.
Volgens de geleerden is de 4e dag op hoogte de slechtste, vandaar dat we gisteren die rustdag hadden. Vandaag moest dan weer een superdag zijn en ik voelde me ook niet slecht.
Foto: Op 2900 meter, achter mij de pico veleta, in de sneeuw
We hebben 4uur getraind waarbij we bergop iets harder door mochten rijden. Bij mij kwam dat neer op een maximale hartslag van 160. Normaal gezien is dat een lekker tempo om bergop mee te rijden, tenzij er op dat moment een oude man is die bij hetzelfde tempo gewoon met 5 slagen lager naast je loopt te peddelen.
Je zou natuurlijk kunnen denken dat ik niet goed in orde ben, maar ik kan jullie garanderen, dat is niet het geval! ‘Der Alter’ was vandaag gewoon nog beter!
Om eerlijk te zijn, de laatste kilometers van de klim moest ik mijn grens van 160 eventjes laten gaan om naast hem te kunnen blijven. Het nadeel van de SRM-schermpjes waar wij mee rijden is dat de getallen er zo groot op staan dat hij dat uiteraard direct door had.
Fietsen met Grischa bleek vandaag niet goed voor de moraal, al is het natuurlijk wel een flinke opsteker richting de Tour om te zien dat ook hij zo goed in orde is.
Foto vanaf de berg, rechts de weg naar de Pico Veleta, half in de sneeuw, links het centrum voor hoogtestage (C.A.R)
Morgen doen we een lange training, lekker bergop en af. En dat alles bij een gemiddelde temperatuur van 30 graden. Wat een straf! Nu maar hopen dat Grischa morgen moe is!
Groeten,
Robert
dinsdag 19 mei 2009
Op naar de top!
Vandaag hebben we een rustdag. Het idee om de hele dag op bed te liggen zag ik eigenlijk niet zitten, dus ben ik met Grischa even een uurtje gaan fietsen. Met de tijdritfiets op het baantje. Ik ben blij dat ik mijn tijdritfiets mee heb genomen, want ik had het wel weer even nodig om in die specifieke houding te zitten. Door de klassiekers die ik heb gereden en de rustperiode daarna had ik namelijk sinds de ronde van het Baskenland niet meer op het snelle zwarte monster gezeten en dan is die positie toch weer een beetje wennen. Gelukkig is er in de komende weken alle tijd om nog wat op het snelle karretje rond te crossen want ook in de Dauphine krijgen we een flink aantal tijdritkilometers voor de kiezen.Op de Tijdritfiets in Californie
Vanmiddag staat er een aparte training op het programma, namelijk een bergwandeling. Om maar te laten zien dat de wielersport verandert is door de jaren heen begin ik maar weer eens over vroeger. In die tijd mochten renners bijna niet op hun benen staan en werden ze desnoods door de verzorger vanuit hun bed naar de ontbijtzaal en terug de trap op gedragen. Vanmiddag trekken wij de wandelschoenen aan en lopen we over een vrijgegraven weg tussen de meters hoge sneeuwbanken door totdat de weg niet meer begaanbaar is.
Of het goed is voor het ontwikkelen van je fietsspieren? Geen idee, dat het goed is voor de afwisseling en het voorkomen van blessures door te eenzijdig trainen weet ik zeker. Ik heb in ieder geval alvast mijn handschoenen in mijn jaszak gestopt. Dit wordt de eerste keer dat ik halverwege de maand mei een sneeuwballengevecht mee ga maken!
Groeten,
Robert
maandag 18 mei 2009
Pure toewijding!
Vroeger reden wielrenners wedstrijden. Wie kent de verhalen niet van Joop Zoetemelk, die als wintertraining op de lange latten stond en zijn tijd vulde door uren te langlaufen. Zonder ook maar eens op de fiets te zitten ging hij dan van start in de ronde van de middellandse zee en het seizoen was begonnen. Tijdens zo’n seizoen reden de renners ook veel meer koersen dan wat de gemiddelde renner tegenwoordig doet. Als je tegenwoordig aan 80 tot 90 koersdagen komt ben je een gemiddelde prof. Vroeger reden sommigen het dubbele aantal wedstrijden.In tegenstelling tot wedstrijd rijden vult de huidige beroepsrenner zijn tijd met trainen, trainen en nog eens trainen. Tot de topvorm is bereikt.
Na een korte break halverwege het seizoen is een hoogtestage een ideale manier om het tweede gedeelte van het seizoen voor te bereiden. Dat de Sierra Nevada een goede plek is om ‘op hoogte’ te zitten bleek wel toen wij hier aankwamen en een Lotto-busje zagen staan. Ook Cadel Evans en Jurgen Vandenbroeck verblijven hier.
Het voordeel van deze plek is uiteraard de accommodatie en de hoogte, het nadeel is dat er niet zo veel weggetjes zijn op deze hoogte en het trainen vaak neerkomt op rijden op dezelfde wegen. Zo ook vandaag. We zijn naar het dal gereden, hebben daar een uur gefietst, en toen in anderhalf uur weer naar boven.
Omdat je niet altijd bergop wilt rijden en je ook eens lekker op snelheid wilt rijden, rijden we ook wel eens op de 400-meter baan die bij dit complex ligt. En dat is pure toewijding. Wanneer je over de buitenste baan fietst doe je namelijk zo’n 50 seconden over een rondje. Als je dan 2 uurtjes wilt lostrappen ben je dus gewoon 144 rondjes aan het rijden. Gelukkig komt dit niet zo heel erg vaak voor.
Het uitzicht vanuit mijn kamerraam...
De 400-meterbaan waar je perfect rondjes kunt rijden...
Dit onderwerp kwam tijdens het eten ook aan bod en toen besefte ik mij ineens dat ik vies mazzel heb gehad dat ik nog wat talent heb voor het fietsen. Buiten het feit dat ik met mijn platvoeten als hardloper een gigantisch modderfiguur zou slaan en ik als 800meterloper op zou moeten passen niet gedubbeld te worden, zou het mij ook enorm saai lijken altijd maar op zo’n baan te trainen. Of zwemmer, misschien nog wel erger! De hele dag in het zwembad op en neer zwemmen… Gelukkig heb ik daar ook geen talent voor! Waarschijnlijk zou de badmeester mij uit het water vissen omdat hij denkt dat ik verdrink als ik serieus een baantje probeer te trekken.
Als je dan eens rondkijkt door de eetzaal zie je al snel de sporter zitten die een overdosis toewijding heeft. De triatleet. De triatleet doet dus de hele dag niets anders dan trainen. Hij fietst, loopt en zwemt bijna net zo veel als een wielrenner, hardloper en een zwemmer en dat alles op een dag. En dan als Triatleet ook nog eens een week of 4 op hoogtestage zijn en alleen maar dezelfde weg kunnen fietsen. Als je daar over nadenkt lijkt de grens tussen maximale toewijding en complete waanzin een flinterdun lijntje te zijn die je zo maar eens zou kunnen overschrijden
En dan komt er nog die anekdote over een man die een 10-voudige triatlon deed op een baantje van 3,5km. 38km zwemmen, 1800km fietsen en 425km hardlopen….
Die is het lijntje voorbij! Respect voor die Triatleet, laat mij maar fietsen!
Groeten!
Robert
zondag 17 mei 2009
Heerlijk trainen in Spanje
De tweede training op hoogte zit erop. Het weer is hier fantastisch en zelfs op 2500 meter is het nog boven de 20 graden. Lekker fietsen met blote benen dus, maar zoals altijd in de bergen met veel kleding bij je voor de afdaling. Vandaag hebben we een training van 3 uur gedaan met 2000 hoogtemeters.
Zoals altijd op hoogte moet je de eerste dagen erg rustig aan doen. Ik ben dan ook niet boven een hartslag van 145 geweest.
De training begon met een korte afdaling naar 1700 meter. Van daaruit hebben we twee rondjes gereden. Daarna ben ik met Grischa en Pieter nog eens de berg opgereden tot zover het mogelijk was. Net onder de 2700 meter was de weg niet meer vrij van sneeuw en zijn we omgedraaid.
Op de fiets tot op de piste
Het gevoel van vandaag was een stuk beter dan gisteren, mijn hartslag is een stuk lager en ik heb geen problemen meer om genoeg zuurstof te krijgen zoals gisteren.
Vanavond staat er nog een uurtje oefeningen op het programma, buiten in de zon op het voetbalveld is het namelijk goed toeven.
Schitterende omgeving op 2700meter
Gelukkig kregen wij na de training het bericht dat het met Pedro een stuk beter gaat. Hij is gelukkig weer bij kennis en heeft gevoel in armen en benen. Hij zal nog wel een tijd in het ziekenhuis moeten blijven en een operatie moeten ondergaan aan zijn been.
Hopelijk komt alles weer helemaal goed.
Nu op naar de massage!
Groeten,
Robert
Zoals altijd op hoogte moet je de eerste dagen erg rustig aan doen. Ik ben dan ook niet boven een hartslag van 145 geweest.
De training begon met een korte afdaling naar 1700 meter. Van daaruit hebben we twee rondjes gereden. Daarna ben ik met Grischa en Pieter nog eens de berg opgereden tot zover het mogelijk was. Net onder de 2700 meter was de weg niet meer vrij van sneeuw en zijn we omgedraaid.
Op de fiets tot op de piste
Het gevoel van vandaag was een stuk beter dan gisteren, mijn hartslag is een stuk lager en ik heb geen problemen meer om genoeg zuurstof te krijgen zoals gisteren.
Vanavond staat er nog een uurtje oefeningen op het programma, buiten in de zon op het voetbalveld is het namelijk goed toeven.
Schitterende omgeving op 2700meter
Gelukkig kregen wij na de training het bericht dat het met Pedro een stuk beter gaat. Hij is gelukkig weer bij kennis en heeft gevoel in armen en benen. Hij zal nog wel een tijd in het ziekenhuis moeten blijven en een operatie moeten ondergaan aan zijn been.
Hopelijk komt alles weer helemaal goed.
Nu op naar de massage!
Groeten,
Robert
zaterdag 16 mei 2009
Pedro komt hard ten val
Tijdens de training van vandaag hoorden we het slechte nieuws van de valpartij van Pedro in de Ronde van Italie. Hij is in een ravijn gevallen en heeft daarbij flink wat botbreuken opgelopen. Het bleek voor de hulpdiensten verschrikkelijk lastig te zijn om hem uit het ravijn te halen. Gelukig is dat na ruim 2uur toch gelukt.
Een scan van de hersenen van Pedro heeft uitgewezen dat hij gelukkig geen hersenschade heeft opgelopen. Wel wordt hij op dit moment kunstmatig in coma gehouden en heeft hij een gebroken knieschijf, diverse ribben, twee ruggenwervels en bovenbeen. Ook werd bij de val een van zijn longen geperforeerd en dat is op dit moment het grootste gevaar.
Als je dit nieuws hoort schrik je natuurlijk enorm. Toevallig ben ik weer op een hoogtestage, net als 2 jaar geleden toen we het slechte nieuws van Kai hoorden.
Hopelijk gaat het snel beter met Pedro en wordt hij weer helemaal de oude.
Robert
Een scan van de hersenen van Pedro heeft uitgewezen dat hij gelukkig geen hersenschade heeft opgelopen. Wel wordt hij op dit moment kunstmatig in coma gehouden en heeft hij een gebroken knieschijf, diverse ribben, twee ruggenwervels en bovenbeen. Ook werd bij de val een van zijn longen geperforeerd en dat is op dit moment het grootste gevaar.
Als je dit nieuws hoort schrik je natuurlijk enorm. Toevallig ben ik weer op een hoogtestage, net als 2 jaar geleden toen we het slechte nieuws van Kai hoorden.
Hopelijk gaat het snel beter met Pedro en wordt hij weer helemaal de oude.
Robert
Aangekomen op hoogte
Na een lange reisdag zijn we goed aangekomen in de Sierra Nevada! De plek waar ik de komende 2 weken met een 5-tal ploegmaats zal verblijven. De verschillen met het Font- Romeu waar ik de afgelopen 2 jaar ben geweest zijn vrij groot.
Het Complex vanaf de voorkant gezien
Het grootste verschil is dat in hoogte. In Font Romeu verblijf je op 1800meter, terwijl het complex hier op 2300 meter gebouwd is. En dat merk je! Zo had ik vorig jaar eigenlijk geen enkel probleem op de eerste dag toen we even een uurtje of 2 gingen losfietsen. Vandaag was het anders. Ik kwam echt niet vooruit, kreeg geen lucht en ik loop nog steeds met een flinke koppijn rond.
Toen we vandaag aan het einde van de training op de baan van de hardlopers een uurtje los zijn gaan trappen ging het eigenlijk pas echt beter en begon het lichaam weer een beetje normaal aan te voelen.
Verder is het complex hier een stuk moderner en hebben we een tweepersoons kamer waar je zelfs nog de ruimte hebt om je koffer neer te zetten en wellicht een paar oefeningen te doen. Op de kamer in Font Romeu was dat niet mogelijk. Sterker nog, mocht je op die kamer per ongeluk de fout maken om een scheet te laten, zat je echt met de gebakken peren. De inhoud van die kamer was namelijk zo klein dat er amper lucht was om het zware gas mee te verdunnen waardoor er vaak niets anders op zat dan het hele zooitje gewoon zelf weer in te ademen.
Lostrappen richting Pico Veleta
Het derde punt waarop deze kamer zeker meer punten scoort dan die in Font Romeu is de indrukwekkende beeldbuis met een diagonaal van zeker 30 centimeter. Nee, geen inch, Centimeter. Ik moet zeggen dat het volgen van de giro op dit scherm wel erg spannend is.
Het laatste voordeel is dat je op deze kamer kunt genieten van een toilet op de kamer. In Font Romeu stond je geregeld in de file op de gang met vaak een WC-rol onder de arm te wachten tot je plaats mocht nemen op de voorverwarmde bril, hier hoef ik alleen maar te zorgen dat ik Grischa voor ben.
Vanuit de hoogte,
De Groeten!
Robert
Het Complex vanaf de voorkant gezien
Het grootste verschil is dat in hoogte. In Font Romeu verblijf je op 1800meter, terwijl het complex hier op 2300 meter gebouwd is. En dat merk je! Zo had ik vorig jaar eigenlijk geen enkel probleem op de eerste dag toen we even een uurtje of 2 gingen losfietsen. Vandaag was het anders. Ik kwam echt niet vooruit, kreeg geen lucht en ik loop nog steeds met een flinke koppijn rond.
Toen we vandaag aan het einde van de training op de baan van de hardlopers een uurtje los zijn gaan trappen ging het eigenlijk pas echt beter en begon het lichaam weer een beetje normaal aan te voelen.
Verder is het complex hier een stuk moderner en hebben we een tweepersoons kamer waar je zelfs nog de ruimte hebt om je koffer neer te zetten en wellicht een paar oefeningen te doen. Op de kamer in Font Romeu was dat niet mogelijk. Sterker nog, mocht je op die kamer per ongeluk de fout maken om een scheet te laten, zat je echt met de gebakken peren. De inhoud van die kamer was namelijk zo klein dat er amper lucht was om het zware gas mee te verdunnen waardoor er vaak niets anders op zat dan het hele zooitje gewoon zelf weer in te ademen.
Lostrappen richting Pico Veleta
Het derde punt waarop deze kamer zeker meer punten scoort dan die in Font Romeu is de indrukwekkende beeldbuis met een diagonaal van zeker 30 centimeter. Nee, geen inch, Centimeter. Ik moet zeggen dat het volgen van de giro op dit scherm wel erg spannend is.
Het laatste voordeel is dat je op deze kamer kunt genieten van een toilet op de kamer. In Font Romeu stond je geregeld in de file op de gang met vaak een WC-rol onder de arm te wachten tot je plaats mocht nemen op de voorverwarmde bril, hier hoef ik alleen maar te zorgen dat ik Grischa voor ben.
Vanuit de hoogte,
De Groeten!
Robert
Filmster
De laatste paar dagen voor mijn hoogtestage waren erg druk. Doordat verschillende Tour-Specials blijkbaar tegen hun deadline aan beginnen te lopen en ikzelf niet al te veel tijd meer heb na mijn hoogtestage, kwamen de afgelopen week weer een hele karrevracht journalisten, cameramensen en geluidsmensen over de vloer.
De laatste van hen was een jaar of 10 geleden mijn grote voorbeeld toen ik voor het eerst op een wielrenfietsje stapte, niemand minder dan mijn oude ploeggenoot Michael Boogerd.
Een aantal dagen voor zijn komst kreeg ik telefoon van de producer van zijn programma die nog op zoek was naar een leuke setting voor het plaatje rondom de mens Robert Gesink.
Met andere renners waren ze dieper ingegaan op de hobby’s die ze naast het fietsen hebben maar dat bleek bij mij lastig. Kort gezegd, ik werd er even op gewezen dat ik eigenlijk helemaal geen hobby’s heb! En om eerlijk te zijn, ik zou ook niet weten wanneer ik me dan met die hobby’s bezig zou moeten houden. Er blijven bij mij aan het einde van de dag gewoon geen uren over! Zeker niet als je na een trainingsdag ook nog eens een uur of 4 voor een camera moet gaan staan of een interview moet geven. Om eerlijk te zijn ben ik nu ook erg blij dat ik even op hoogtestage ga en tijdens de eerste week van aanpassen eens goed uit kan rusten na 2 zware trainingsweken.
Wat betreft de hobby’s wisten we na een tijdje denken toch met een idee op de proppen te komen en in de vorm van een wandeling met onze jonge Golden Retriever wisten we toch een leuk item te maken. Floris vond het fantastisch en hij bleek ook nog eens een enorm talent voor de camera te hebben!
6 juni is het allemaal te zien bij Wielerland TV! Het TV-Debuut van Floris Gesink.
Voor boekingen kunt u altijd even bellen.
Groeten!
Robert en Floris
De laatste van hen was een jaar of 10 geleden mijn grote voorbeeld toen ik voor het eerst op een wielrenfietsje stapte, niemand minder dan mijn oude ploeggenoot Michael Boogerd.
Een aantal dagen voor zijn komst kreeg ik telefoon van de producer van zijn programma die nog op zoek was naar een leuke setting voor het plaatje rondom de mens Robert Gesink.
Met andere renners waren ze dieper ingegaan op de hobby’s die ze naast het fietsen hebben maar dat bleek bij mij lastig. Kort gezegd, ik werd er even op gewezen dat ik eigenlijk helemaal geen hobby’s heb! En om eerlijk te zijn, ik zou ook niet weten wanneer ik me dan met die hobby’s bezig zou moeten houden. Er blijven bij mij aan het einde van de dag gewoon geen uren over! Zeker niet als je na een trainingsdag ook nog eens een uur of 4 voor een camera moet gaan staan of een interview moet geven. Om eerlijk te zijn ben ik nu ook erg blij dat ik even op hoogtestage ga en tijdens de eerste week van aanpassen eens goed uit kan rusten na 2 zware trainingsweken.
Wat betreft de hobby’s wisten we na een tijdje denken toch met een idee op de proppen te komen en in de vorm van een wandeling met onze jonge Golden Retriever wisten we toch een leuk item te maken. Floris vond het fantastisch en hij bleek ook nog eens een enorm talent voor de camera te hebben!
6 juni is het allemaal te zien bij Wielerland TV! Het TV-Debuut van Floris Gesink.
Voor boekingen kunt u altijd even bellen.
Groeten!
Robert en Floris
Abonneren op:
Posts (Atom)
